Hulp vragen… makkelijker gezegd dan gedaan.
Herkenbaar voor jou?
Voor mij in ieder geval wel. “Ik doe het zelf wel even.” Dat hoorde ik mezelf geregeld zeggen. (En, let’s be honest, in sommige situaties nog steeds). Ik weet namelijk precies hoe ik het wil hebben, wat er nodig is, hóé het moet, wanneer het moet en waarom het moet.
Als ik het zelf doe, gaat het sneller. Het gebeurt ook goed (en zo niet, dan is het alleen m’n eigen schuld). En voor mij ook belangrijk; ik ben niemand tot last. Want zo voelde het voor mij vaak: als ik iemand om hulp vroeg, voelde ik me tot last.
Allemaal redenen om geen hulp te vragen…
Belang van hulp vragen
Totdat mijn lijf een paar jaar geleden keihard ‘Stop!’ zei. Op dat moment was er drukte op het werk, maar vooral privé zaten we in een nogal stressvolle tijd. Ik was al een behoorlijke tijd flink vermoeit, meer dan anders. Alles wat ik deed, deed ik op mijn tandvlees. Ook mijn darmen en gewrichten waren gevoeliger dan anders. Maar ik bleef doorgaan, want dat was nodig. En ik ging niet iemand anders met mijn problemen lastig vallen.
Tot het echt niet meer ging. Ik kreeg een huidontsteking aan mijn onderbenen. De jeuk was zo intens, dat ik mijn benen zelfs in mijn slaap openkrapte. Waardoor de jeuk alleen maar erger werd en ik steeds minder sliep. Tegelijkertijd kreeg ik een virale artritis in mijn enkels. Door de pijn kon ik amper nog lopen. Mijn lijf had het wel gehad en dwong me letterlijk te stoppen.
Toen móést ik wel dingen uit handen gaan geven, hulp vragen en dat aanvaarden.
En toen ik dat deed brak er eindelijk een periode van herstel aan. Ik hoefde niet meer alle ballen hoog te houden. Ik maakte meer ruimte voor rust; lichamelijke en mentale rust. In de maanden daarna ben is volledig hersteld van die klachten.
Maar liever had ik natuurlijk eerder de seintjes in mijn lijf herkend (en erkend!). Dat had me een hoop pijn, jeuk en vermoeidheid bespaard.
Tegenwoordig herken en erken ik die seintjes veel meer. Want dat is wat er sowieso nodig is: de seintjes voelen en er naar luisteren. Hoe je die seintjes herkent lees je HIER. Van groot belang dus, want het zou je een hoop vervelende klachten kunnen besparen.
De juiste woorden vinden
In de periode viel mij iets bijzonders op. Zodra ik de seintjes ging herkennen en erkennen, en voor mij zelf accepteerde dat ik hulp nodig had, vond ik als vanzelf de woorden. Tegen een goede vriendin kon ik zeggen: “Het is me te veel vandaag, zou de jongste vanmiddag bij jou kunnen spelen?” Tegen mijn moeder kon ik zeggen: “Mijn energiepeil is nog zo laag, zou je me dit weekend met de was kunnen helpen?”
En nee, dat was niet makkelijk om te vragen. Nee, het voelde niet goed. Maar ik voelde met heel mijn lijf dat ik het wel nodig had. Doordat ik dat gevoel kon accepteren, vond ik mijn eigen woorden. En kwam de boodschap ook goed aan.
Hulp vragen is accepteren dat je het nodig hebt
En dat is een belangrijke stap, onmisbare stap. Zodra je de seintjes, dat je het niet meer alleen redt, herkent en erkent, dan komt de volgende stap: accepteren dat je hulp nodig hebt. Want zodra je door hebt dat je hulp nodig hebt, komen er een aantal lastige emoties om de hoek kijken. Misschien voel je wel dat je gefaald hebt, voel je een angst om andere tot last te zijn, voel je een angst voor afwijzing. Of misschien voel je een machteloosheid, afhankelijkheid. Niet de meest fijne emoties…
Logisch dat je op zo’n moment alsnog de neiging hebt om je kop in het zand te steken en gewoon lekker door te gaan met alle ballen hoog houden. Helemaal niet leuk, dat hulp vragen.
Toch wil ik je uitnodigen door te zetten. Of liever gezegd uit te zitten. Zit die emoties even uit. Laat ze er even zijn. Voel in je lichaam waar die emotie zit. In je hoofd, in je buik, op je borst? Adem er heel bewust naar toe. En, niet onbelangrijk, laat je gedachten erover maar voorbij gaan als voorbijrijdende auto’s.
Heel even maar. De chemie van zo’n emotie duurt maar 90 seconden. Dat is tenminste nog te overzien! Door onze gedachten en overtuigingen over die emoties duurt het echter veel langer. Vandaar dat het zo belangrijk is om die emotie te voelen, er ruimte voor te maken, zonder te oordelen. Dat is wat acceptatie is.
Geloof me, je bent er sneller doorheen. Probeer het eerst eens met een minder heftige emotie en ervaar dan het verschil tussen acceptatie, ten opzichte van de energie die je verliest als je er tegen blijft vechten.
Hoe nu verder
Dit onderwerp komt vaak ter sprake tijdens sessies en ook tijdens de outdoor training Positief Assertief. Samen ontdekken we de dans van voelen, luisteren en er gehoor aan geven. Want zo kan het echt voelen: 1 stap naar achter, 2 stappen opzij, 1 stap naar voren, een dans…
En het is zo mooi om te zien dat er volgens rust kan ontstaan.
Acceptatie is iets om te oefenen, net als dansen. Dat doe ik vaak samen met mijn cliënten (oefenen met acceptatie, niet dansen). Want hoe fijn is het zodra je die belangrijke woorden kan uitspreken: “Kan je me even helpen?”
Meer weten over de behandelmogelijkheden bij Compleat Coaching? Klik hieronder op de knop en plan een vrijblijvende kennismakingsintake.
